“Deadpool & Wolverine” – recenzja filmu

Nieźle daliśmy się nabrać! “Deadpool & Wolverine” miał zbawić Marvel Cinematic Universe, a okazało się, że nie tylko niewiele ratuje – artystycznie, bo finansowo na pewno będzie sukcesem – a ledwie i na szczęście ocala od zapomnienia siebie – trafiając do wybranych, rozbawiając i zniesmaczając część oraz będąc nie do końca zrozumiałym dla większości widzów.

Daruję sobie liczne wytrychy, na które natkniecie się tu i ówdzie, w ostatnich latach powtarzane do porzygu przy recenzji co trzeciego filmu. Zamiast o listach pożegnalnych, miłosnych i z wezwaniem do zapłaty, pisanych przez filmowców do tego albo tamtego uniwersum, czasokresu, studia filmowego, filmu czy bohatera, wystarczy wspomnieć, że “Deadpool & Wolverine” to kolejny nie-film – dla jednych tylko, dla innych aż atrakcja w kinematograficznym parku rozrywki. Nie tak spektakularna, jak duet w postaci dwóch ostatnich odsłon “Avengers”, ale to nadal pełne sensacyjnego lukru, heroicznego patosu i zabawy skrojonej na miarę filmowe wydarzenie, z co drugą sceną wypełnione mniej lub bardziej potrzebnymi efektami specjalnymi, żartami, ciekawostkami. Pogodziłem się z tym, chociaż brakuje mi opowieści rodem z pierwszego “Iron Mana”, “Strażników Galaktyki” czy nawet z pierwszego “Deadpoola”.

Chyba przyszedł czas, aby porzucić jakąkolwiek nadzieję, że Marvel Studios jeszcze kiedykolwiek wróci do tworzenia fabuł z krwi i kości. To już nie ich bajka. Nie z tego jest pieniądz.

“Deadpool & Wolverine” to kolejne z licznych widowisk spod batuty producenckiej Kevina Feige pełnych team-upów, crossoverów, easter eggów, cameo i wszystkiego innego, co w majtkach nerdów wywołuje niepohamowany, długo hodowany zakulisowymi newsami, donosami scooperów, kolejnymi zwiastunami i licznymi dywagacjami, plamisty nerdgasm. To film, w którym faktycznie struktura fabuły ma w sobie więcej z komiksu Marvela niż z klasycznego filmu. Zamiast prowadzić fabułę, jesteśmy ciągani od ciekawostki do ciekawostki, a kręgosłup fabularny gdzieś tam się ugina od tego wszystkiego w tle.

Jednocześnie nie próbuje się nam streszczać od deski do deski materiału źródłowego, bo tego przeciętny widz już by nie zdzierżył. Znowu dostaliśmy wariację na temat tego “co by było, gdyby”, jedynie z bezpiecznej odległości odnosząc się do papierowego kanonu i komiksowych bohaterów, którzy już w komiksach mieli tyle oblicz, że nadanie im kolejnych na ekranie, nie robi już większości z nas większej różnicy. Pod warunkiem że ma to jakiś sens i jest robione z wyczuciem. W przypadku “Deadpool & Wolverine” tak przeważnie jest.

Wbrew pozorom kino superbohaterskie to nie jest żadne samograj – nie wystarczy założyć kostium na aktora i jazda z kurwami, których w filmie pada mnóstwo. Ryan Reynolds jako Deadpool to kozak, ale prawdziwym przekoazkiem jest tu Hugh Jackman jako Wolverine. To nie do końca ten sam bohater, którego znamy i uwielbiamy z poprzednich filmów, ale nawet jego ciągle nagrzmocony wariant z innego świata, ubrany w bliski klasycznemu żołto-niebieskiemu komiksowemu kostium, wyciąga film z mielizn, kiedy widz jest już zmęczony ciągłym przebijaniem się przez czwartą ścianę przez Deadpoola. A uwierzcie, scenarzyści przedobrzyli i pyskaty najemnik nierzadko bardziej męczy, aniżeli bawi, dzieląc się ze współtowarzyszami i widzami niekończącymi się złotymi myślami. Przeciwwaga w postaci drugiej postaci na pierwszym planie ratuje film.

Do tego dostaliśmy jakąś tam fabułę, ale bez hollywoodzkiej biurokracji i upychania marvelowskich fajnostek jej szkic to kwestia jednego popołudnia w pokoju scenarzystów.

Największą bolączką jest to, że chociaż widowisko ogląda się bardzo dobrze, dostarcza mnóstwo rozrywki, to po wyjściu z kina niewiele po nim zostaje w głowie. Mnóstwo przyjemnych scen akcji, szczególnie pojedynków przechodzących momentami w klimaty gore (nie pamiętam, ale chyba oszczędzono nam widoku flaków, więc nie to jednak nie jest totalny hardcore), kilka rozbrajających scen i wylewająca się z ekranu uczta mrugania okiem do fanów filmów Marvela, to za mało, żeby stworzyć coś, do czego będziemy wzdychać latami.

Co nie zmienia tego, że najnowszej produkcji daleko do porażki “Marvels”, nawet jeśli potraktujemy go jako jednorazową rozrywkę, dla większości widowni jest niewart obejrzenia raz jeszcze. Chyba że znamy, lubimy i jeszcze nie znudziła się nam konwencja, którą studio odkurza co rusz. Z wypiekami kina opuszczą i z nimi do nich wrócą tylko ci, którzy z niemal bezgraniczną miłością i nabożnością śledzą filmowe uniwersum Marvela. “Szeregowiec Ryan” czy “Ojciec Chrzestny” to nie jest.

Tym razem odkurzanie wypracowanych metod wyszło całkiem przyjemnie. Nie tak przyjemnie, jak chociażby w przypadku trzecich “Strażnicy Galaktyki”, ale już na podobnym poziomie, co całkiem niezły “Doktor Strange w multiwersum obłędu”. To pokazuje, że na dobrą sprawę, jeśli nie jesteśmy małostkowi, możemy się umówić, iż Marvel Studios nadal ma w sobie to coś, pomimo wpadek pokroju “Czarnej Wdowy” czy “Ant-Mana i Osy: Kwantomania”. To coś ma również “Deadpool & Wolverine”.

“Deadpool & Wolverine” to kolejny z licznych filmów Marvela po “Avengers: Koniec gry” bawiący się teorią multiwersum.

Dlatego możecie się spodziewać wielu mniej lub bardziej oczywistych występów gościnnych. Jednak zanim to się stanie, dowiadujemy się, iż Deadpool nie dostał szansy stania się bohaterem wśród bohaterów, gdyż Happy Hogan stwierdził, że nie nadaje się do Avengers. Zamiast tego musi uratować swój świat, który ma zostać niedługo zniszczony, gdyż stracił najważniejszą osobę, Wolverine’a. Niestety, okazuje się, iż superbohater, który wyzionął ducha w “Loganie” nie nadaje się do rezurekcji, więc zdesperowany superbohater podróżuje po różnych uniwersach, gdzie trafia na różne warianty Wolverine’a i w swojej niesłychanej błyskotliwości, trafia na najgorszą wersję najbardziej znanego mutanta. Z brak laku zblazowany Wolverine musi mu wystarczyć, by uratować świat pyskatego najemnika.

Na domiar złego znane z “Lokiego” TVA, które stoi za całym zamieszaniem, a właściwie jeden z ambitniejszych pracowników agencji, Paradoxa, wysyła mutantów na stracenie do Voida, gdzie w morderczym czyśćcu przebywają różne warianty bohaterów Marvela. I tam dopiero trafia kosa na kamień. Cassandra Nova, zła bliźniaczka Charlesa Xaviera terroryzuje przybyłych bohaterów i jednocześnie jest jedyną, która może sprawić, że Deadpool i Wolverine trafią do umierającego świata, aby go uratować. A czas ucieka…

To wszystko jest dosyć umowne i historia przedstawiona w filmie ledwie, ale jednak jakoś trzyma się w ryzach. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim “Deadpoolu” miało to wszystko więcej sensu i polotu. Ciśnienie spowodowane słabszymi wynikami filmów Marvela i próba chwycenia zbyt wielu srok za ogon daje o sobie znać. Co twórców ani trochę nie tłumaczy.

Cała reszta to lejąca się hektolitrami jucha poprzeplatana mniej lub lepiej trafiającym humorem i niezbyt zajmująco zarysowanym dramatem bohaterów, który gdzieś rozmywa się pośród całego tego zamieszania.

Ja się śmiałem, często zbyt głośno, zbyt często, część sali się śmiała, moja żona stwierdziła, że w kinie zaśmiała się raz, kiedy Deadpool związany pasami w Hondzie, wreszcie zamknął japę. To dobry wyznacznik tego, że film jest przynajmniej trochę zabawny.