Smak stokrotek – sezon 1 – recenzja kryminalnego serialu Netflixa

https://www.youtube.com/watch?v=JSazlXNUr58

Po Smak stokrotek sięgnąłem bez wgryzania się w recenzje czy opinie widzów, bo uwielbiam dobre kryminały, które mnie zaskakują. Nawet te generyczne, ale dostarczające interesujące i dobrze opowiedziane historie. Ba, czasem z braku laku mogę nawet obejrzeć coś słabszego, byle rozerwać się przy jakimś pełnokrwistym dochodzeniu.

Smak stokrotek niestety rozrywał mi najwyżej serce, gdyż straciłem sześć godzin na tę mierność nad miernościami. To jeden z tych seriali, który po 15 minutach nawołuje z ekranu, iż będzie słaby i że mamy jeszcze szansę bezpiecznie go wyłączyć, zapomnieć, zabrać się za coś faktycznie pochłaniającego. Najgorsze jest to, że po tym kwadransie robi się tylko gorzej. Doszedłem nawet do momentu, w którym oglądałem serial po kilkanaście minut dziennie, żeby tylko go zrecenzować i zapomnieć. Dłuższe posiedzenia objawiały się bólem niemal fizycznym. Tak głupie i słabo zrealizowane jest to dziadowskie widowisko, że aż głowa boli.

Smak stokrotek otwiera się typowo, bo od zaginięcia młodej dziewczyny.

Takiej, która licho się prowadziła. Do poszukiwań dołącza osoba z zewnątrz, funkcjonariuszka Straży Obywatelskiej (w tej roli Maria Mera, aktorka sprowadzająca grę do jednej miny). Krok po kroku wynosi na światło dzienne brudy galicyjskiej prowincji. Bardzo szybko okazuje się, że podobnych przypadków było więcej, a lokalny policjant, który tymczasowo z nią współpracuje, nie tylko nie jest skory pomagać nieco dziwnej i skrywającej wiele tajemnic koleżance po fachu, co chce podkopać jej pozycję w oczach zwierzchnika.

Brzmi interesująco, prawda? Jednak tak nie jest.

Serial napakowano mnóstwem postaci pobocznych, których obecność nie ma większego sensu i ostatecznie ich wątki są porozciągane do granic absurdu, kiedy wziąć pod uwagę ich rolę w fabule. Przez co nudzą i zawodzą. Mamy również niemal telenowelowe wątki społeczne i osobiste, których rozwijanie woła o pomstę do nieba. Sam kręgosłup fabularny, czyli dochodzenie, jest tak grubymi nićmi szyty, że pęka w szwach i ostatecznie jawi się jako jeden wielki absurd.

Rzadko to robię, ale w tym przypadku napisze, że odpowiedzialni za scenariusz, powinni zająć się czymś innym. Może filatelistyką, może niech opiekują się żyrafami – czymkolwiek, tylko niech nie tworzą więcej seriali. Ten jest tak napuszony przemądrzałymi odwołaniami, że momentalnie wpada w skrajną grafomanię.

W Smaku stokrotek nie potrafili nawet ugruntować w rzeczywistości pojedynczych zdarzeń.

Te wypadają żenująco. Jestem niemal pewien, że napisano je na kolanie, bez szczególnego sprawdzania, czy jest sens to w ogóle kręcić. Nawet nie wiem, który z wątków był najgorszy. Dostarczono tak wiele słabych wydarzeń, że ciężko wybrać największego potworka.

Rzucę jednym przykładem, kiedy kolega zrobił koleżance nagie zdjęcia i wpuścił je w sieć, bo ona odrzuciła jego amory. Spotykają się później, a dziewczyna jest na niego zła, bo nie chciała, żeby wszyscy mogli je zobaczyć. On mówi, że ich nie wrzucił do internetu, że ukradli mu dysk twardy, na którym były te fotografie. Znowu są przyjaciółmi – hura! Chwilę później widzimy, że ta sama dziewczyna idzie sobie spokojnie ulicą, aż tu dwóch wyrostków pod wpływem tych zdjęć postanawia ją wciągnąć do samochodu i zgwałcić. Nic z tego. Do akcji wkracza jej były nauczyciel, który najwidoczniej paraduje ze strzelbą po ulicy i odstrasza brutali wystrzałem w powietrze. Nauczyciel odwozi przestraszoną nastolatkę do domu. Z dwa odcinki wcześniej podał jej środki otumaniające, żeby samemu się z nią brzydko zabawić. Co za absurd.

Gdyby poprzeć to jeszcze jakąś znośną realizacją to mógłbym nieco serialowi odpuścić.

Jednak tu nawet zdjęcia zawodzą. Szczegóły, które nie mają kompletnie znaczenia, są przez operatorów podawane z taką pieczołowitością, że oczy pieką. Jednocześnie mamy momenty, w których są faktycznie ważne wydarzenia, które chciałem dobrze zaobserwować, ale kamera bardzo szybko od nich ucieka.

Podobnie rzecz się ma z pracą reżyserską, chwilami przypominającą najlepsze czasy Zespołu Filmowego Skurcz. Kiedy lekka przepychanka na posterunku kończy się niemal kawalerią z bronią wycelowaną w skłóconych, już wtedy robi się dziwnie. A to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Jest taka scena, w której widzimy zamaskowanego jegomościa, wyskakującego z lasu jak Dżin z lampy. Celuje w naszą bohaterską protagonistkę i broń trzęsie się mu, jakby miał zaawansowanego parkinsona. Dziecinada. Bez przesady, drodzy moi.

Dodajmy do tego ogólny odbiór serialu, który wygląda jak zrealizowany za budżet nie większy niż proporcjonalna liczba odcinków Na Wspólnej i już wiecie, że mogłem czuć lekkie palpitacje. Tym bardziej że aktorzy również grali, jakby nie mogli. To jest po prostu straszne. Delikatnie rzecz ujmując, bo obiecałem sobie mniej przeklinać.

Netflix pod wpływem oszałamiającego sukcesu Domu z papieru postanowił otworzyć w Hiszpanii hub produkcyjny.

Jeśli w przyszłości efektem tego będą takie potworki, jak kupiony od TVG Smak stokrotek, to lepiej już dziś zwinąć interes lub mocno przemyśleć strategię, bo za ścierwa pokroju opisywanego, niezbyt serdecznie podziękuję. Jedyny powód, dla którego to widowisko nie ma niższej oceny, to fakt, iż mimo wszystko serial jest lepszy od Zemsty Fu Manchu i August Underground oraz nie zawodzi beznamiętnie jakąś durną ideologią. A poza tym jest okropny, głupi, ślimaczy się niesamowicie i odradzam go nawet największym wrogom. Wynudziłem się krańcowo, wykląłem go od najgorszych i mam nadzieję, że więcej na taki syf nie trafię.

Serial Smak stokrotek w serwisie Netflix >>