Sukcesja – sezon 1 – recenzja serialu

W świecie wykreowanym w Sukcesji powiedzenie, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciu, absolutnie oddaje to, o czym jest ten serial, gdyż widowisko jest kwintesencją tej gorzkiej sentencji.

Przed Sukcesją mieliśmy sporo świetnych seriali o mediach i zapewne jeszcze wiele przed nami. W końcu uwielbiamy oglądać ten świat od kuchni. Właśnie kończy się Na cały głos, opowiadający o geniuszu i potworności twórcy Fox News. Z zapartym tchem śledziliśmy nieco baśniowy obraz mediów w świetnym Newsroomie. W zeszłym roku BBC wypuściło Press, gdzie obserwowaliśmy dziennikarzy lewicowej gazety, którzy starają się utrzymać na rynku, na którym rozpasł się hałaśliwy tabloid. Wcześniej mogliśmy śledzić dziennikarskie śledztwo w serialowym Stanie gry. Po jakości tych produkcji można śmiało stwierdzić, że media to wdzięczny, ale mimo wszystko niezbyt często podejmowany temat. Ten świat w Sukcesji nadaje ciężki do podrobienia błysk opowieści, bo pokazuje się nam to wszystko od strony korporacyjnej, gdzie rzadko zaglądamy. Jednak równie dobrze to widowisko mogłoby traktować o rodzinie potentata na rynku ropy naftowej. Media nie są tu na pierwszym planie. To ważne, ale jednak wyłącznie tło dla zaprezentowania wyjątkowo skomplikowanych i nieledwie chorych relacji rodzinnych.

To serial o walce o władzę, zawiści, szacunku, przesycie. Tu najważniejsza jest rodzina Royów, w której niemal codziennie ktoś komuś wbija nóż w plecy. Logan Roy nie jest prezesem, który odziedziczył fortunę ani nie został mianowany na to stanowisko przez radę nadzorczą jako specjalista z zewnątrz. Firmę zbudował od zera. To jego najcenniejsze dziecko. Z kolei jego prawdziwe dzieci mają chrapkę na spuściznę po ojcu, wartą miliardy dolarów. Wydawałoby się, iż Kendall Roy niedługo zasiądzie za sterami imperium, bo ojciec jest schorowany i jego wyczucie rynku nie jest takie ostre jak kiedyś. Jednakże stary Roy nie da się zrzucić z siodła bez walki.

Genialna realizacja, świetne dialogi, bezbłędna gra aktorska, pochłaniająca rzeczywistość, fascynująca surowość opowieści – wypisałem sobie sporo zalet Sukcesji.

To wszystko razem tworzy hardą historię, w której co rusz objawia się jakaś mądrość o nas samych. Ostatecznie wszystko sprowadza się do tego, że rodzinę kocha się niemal mimo wszystko, ale najczęściej jest to miłość przez łzy i rzadko są to łzy radości. Doskonale obrazuje to konflikt Logana z Kendallem. Brian Cox z wyczuciem uchwycił surową mądrość, ale też wrodzone skurwysyństwo swojego bohatera. Z kolei wcielający się w Kendalla Jeremy Strong genialnie obrazuje młodzieńcze ambicje, niepewność i trochę też naiwność syna, który myślał, że uda mu się przechytrzyć tego, który na podobnych woltach zjadł zęby. Zaprezentowano nam świat niezdrowych ambicji, w którym ludzie przyzwyczajeni do przepychu, często zapominają o tym, co już mają. A sięgając po więcej, nierzadko tracą to, co najważniejsze.

Nie ma tu jednowymiarowych postaci i niemal każdy ma coś do ugrania lub stracenia. Obserwujemy, jak bohaterzy rozwijają się i obierają strony w coraz chaotyczniejszej walce ojca z synem. Reszta dzieci nieco miota się do końca nie wiedząc, którą stronę obrać. Stronę młodości, której czas nadchodzi; czy doświadczenia, które stworzyło imperium? Logan jest ciągle niebezpieczny, ale z roku na rok nieuchronnie zbliża się ku kresowi. I tutaj wielkie brawa dla wszystkich serialowych potomków, w których wcielili się Sarah Snook, Kieran Culkin oraz Alan Ruck. Ponadto genialnie w swoją rolę wszedł Matthew Macfadyen, porąbany przyszły mąż córki Logana, który co rusz ściera się z Gregiem, kuzynem rodzeństwa, niezbyt poradnie stawiającym kroki w firmie (Nicholas Braun kilka razy w tej roli dosłownie kradnie widowisko).

Jednak nawet najlepsza gra aktorska byłaby niczym, gdyby nie świetne dialogi i scenariusz. A tym elementom nie jestem nic w stanie zarzucić. Jest mądrze, interesująco, ostro i wciągająco. Całość domyka genialna realizacja, która jak na dramat jest z najwyższej półki.

Nie wiadomo jaki los czeka Sukcesję.

Pierwszy sezon serialu Jessego Armstronga zebrał bardzo dobre recenzje. Został również doceniony przez widzów – nielicznych, bo nielicznych, ale jednak. Przez to, że przeszedł bez większego echa, informacja o kontynuacji była dosyć zaskakująca. Aczkolwiek jeśli nie zdarzy się jakiś cud, to najpewniej debiutujący zaraz na HBO drugi sezon będzie ostatnim. Gdyby tak się stało, to i tak oddaję wielki pokłon, że włodarze stacji pozwolili pociągnąć tę opowieść jeszcze przez moment.

Ciężko powiedzieć, co spowodowało, że serial nie okazał się hitem. W końcu mamy tu do czynienia z głębokim dramatem, który porywa na wielu polach. Być może największym problemem Sukcesji jest jej największa zaleta, czyli fakt, iż jest to widowisko głębokie, przez co nieco skomplikowane i siłą rzeczy dla wielu niełatwe w odbiorze. Tutaj gra się surowym, ale przemyślanym dialogiem. Intrygi są nieoczywiste i rozciągnięte na godziny. Zdjęcia są bardzo filmowe, ale nie ma tutaj dynamiki, do której przyzwyczajają nas topowe produkcje pochłaniane przez masy. To trochę taki Mindhunter, który połknął Dynastię. Tym samym serial polecam, chociaż wiem, że dla wielu z Was nie będzie to prosty i przyjemny seans. Jednak ci, którzy cenią sobie mocne mocą opowieści widowiska, będą usatysfakcjonowani.

Serial Sukcesja na HBO ▶